Przeszczepy narządów to ważna dziedzina medycyny, ratująca życie i poprawiająca jakość życia pacjentów z różnymi schorzeniami narządowymi. Pierwszy udany przeszczep (nerki) odbył się w 1954 roku. Rozwój tej dziedziny opiera się na postępie w chirurgii, farmakologii i biotechnologii, prowadząc do coraz skuteczniejszych i bezpieczniejszych procedur przeszczepiania. Odkrycie leków immunosupresyjnych przyczyniło się do zwiększenia skuteczności przeszczepiania narządów oraz poprawy przeżywalności pacjentów.
Trzeba jednak mieć świadomość, że jednym z istotnych problemów po przeszczepach narządów są powikłania okulistyczne, które mogą wynikać z samego procesu chorobowego, immunosupresji lub wcześniejszego przyjmowania pewnych leków przez osoby chore. Te powikłania to: zapalenie rogówki i spojówki obejmujące przedni odcinek oka oraz zmiany mikronaczyniowe i hematologiczne w tylnym odcinku oka. Zaćma jest jednym z najczęstszych powikłań okulistycznych, do których dochodzi po przeszczepach. Leczenie immunosupresyjne prowadzi często do zaćmy podtorebkowej tylnej. Jak wynika z przeprowadzonych badań, niezwykle ważne jest regularne poddawanie pacjentów po przeszczepach narządów rutynowej kontroli okulistycznej, zwłaszcza w pierwszym roku terapii, co pozwala ujawnić potencjalne powikłania i wdrożyć odpowiednie leczenie w przypadku ich wykrycia. Przez pierwsze dwa lata po przeszczepie, co trzy miesiące, należy wykonywać: badanie ostrości wzroku, odcinka przedniego i tylnego oka, pole widzenia. W przypadku dodatkowych wskazań należy przeprowadzać optyczną koherentną tomografię, angiografię, badania elektrofizjologiczne.
